kalendarz Ecol 2025

spis treści

→ okładka: historia zdjęcia
→ styczeń: wyprawa w Góry Stołowe
→ luty: BikeRafting w Ukranie
→ marzec: tydzień w Bieszczadach

okładka: Dolina Śmierci 🚲

Dolinia Śmierci – jedno z najgorętszych miejsc na Ziemi, gdzie w maju temperatury sięgają 45°C. To właśnie wtedy na tle tego piekielnego, a zarazem niezwykle pięknego krajobrazu powstało zdjęcie otwierające ten kalendarz.

zdjęcia sferyczne

Dolina Śmierci to nie tylko pustynia – to miejsce pełne kontrastów i niespodzianek, które zaskakuje swoją różnorodnością i pięknem. Poniżej znajduje się dokumentacja panoramiczna, zdjęcia sferyczne których nie znajdziecie nigdzie w sieci. Aby otworzyć zdjęcie sferyczne, wystarczy kliknąć „czytaj więcej” obok danej lokalizacji. Miłego zwiedzania!

styczeń: zimowa magia Gór Stołowych 🚲

Styczniowe zdjęcie w kalendarzu przenosi nas w Sudety, a dokładniej w malownicze Góry Stołowe. To wyjątkowe pasmo górskie, położone w południowo-zachodniej Polsce, na terenie województwa dolnośląskiego, tuż przy granicy z Czechami. Góry Stołowe to prawdziwa perełka wśród Sudetów, słynąca ze swoich niezwykłych formacji skalnych, takich jak Szczeliniec Wielki czy Błędne Skały. To właśnie tutaj zaczęła się bikepackingowa przygoda self-supported.

luty: wzdłuż kanionów i dolin majestatycznego Dniestru – BikeRafting w Ukrainie 🚲

Lutowe zdjęcie w kalendarzu Ecol przenosi nas na bikeraftingową wyprawę przez zachodnią Ukrainę, wzdłuż kanionów i dolin majestatycznego Dniestru. Wyprawa, która odbyła się w 2019 roku, była nie tylko spotkaniem z piękną przyrodą, ale także z niezwykłymi ludźmi i ich gościnnością.

Zapraszamy do podróży i oddajemy głos uczestnikowi wyprawy, Adamowi Klimowi:

🚴‍♂️ Ekipa: Adam Klimek (zdjęcia), Sebastian, Łukasz i Marcin.

marzec: Zimą, wiosną, jesienią – tydzień w Bieszczadach na rowerze bez filtra

Zapraszamy do podróży i oddajemy głos uczestnikowi wyprawy – Adamowi Klimowi:

kwiecień: Alpy – bikepacking bez planu i bez rezerwacji

maj: Dolomity: pętla, która sama pisze scenariusz

• Forcella Ambrizzola

  Pierwszy podjazd pod Ambrizzolę natychmiast rozlicza nas z nocnej podróży. Na przełęczy ratujemy morale talerzem ragù i symboliczną lampką wina w schronisku. Już grubo po zmroku namioty stawiamy przy huraganowym wietrze – Dolomity dbają, żeby romantyzm nie był zbyt miękki.

• Passo di Giau – kuchnia wysokościowa

  Świt barwi szczyty na łososiowy róż, ale w oczach mamy dwa kolory: szary asfalt i czarne myśli. Serpentyny pod Giau zdają się nie kończyć, lecz wizja schroniskowej kuchni pcha nas w górę. Cinque Torri mija w locie – kilka selfie, szybkie zjazdy, kolejny podjazd. Wieczór zamykamy w Angelo Dibona, gdzie odzyskujemy oddech i przypominamy sobie, że przyjechaliśmy dla widoków, a nie rekordów Stravy.

• Punta Anna – ferrata i szybki kurs meteorologii

  Rowery lądują w schroniskowym garażu, my zakładamy uprzęże i wchodzimy na ferratę Punta Anna. Ekspozycja jak w trailerze Mission Impossible, a gdzieś z tyłu nadciąga burza. Pierwszy grzmot uświadamia, że stalowa lina do której jesteśmy przypięci robi za piorunochron; sprint po rumoszu sprowadza nas do Camillo Giussani tuż przed ulewą. W nagrodę – legenda tego miejsca: makaron podany jak dzieło sztuki.

• Cortina bis – grawitacja gratis

  Po zachodzie słońca zjeżdżamy tysiąc metrów pionu w dół, bo grawitacja nie wystawia rachunku. Rano wdrapujemy się z powrotem – ostatnie dwadzieścia godzin mają domknąć pętlę, choć w tle mruga czerwone „brak czasu”. Z sakw wylatują nadprogramowe graty, tempo rośnie, a Dolomity udowadniają, że potrafią być równie gościnne, co nieprzejednane.

czerwiec: szlak The White Rim Trail w Ameryce Północnej

Kiedy w latach 50. inżynierowie Komisji Energii Atomowej przecinali pustynny płaskowyż Island in the Sky, zależało im wyłącznie na dostępie do uranu. Złoża okazały się mizerne, lecz w spadku pozostała 160-kilometrowa pętla wijąca się wzdłuż krawędzi labiryntu kanionów Kolorado i Green. Nasze cztery dni self-supported bikepackingu po White Rim Trail stały się przepustką do jednego z najwspanialszych pejzaży Ameryki Północnej.

– Wyruszyliśmy późnym popołudniem: słońce rozgrzewało skały do 45 °C, a czerwony pył Shafer Trail zsuwał się serpentynami kilkaset metrów w dół. Na dnie kanionu odruchowo sprawdziliśmy bidony – kolejną porcję wody mieliśmy zobaczyć dopiero następnego dnia, gdy dotrzemy do pierwszego z ukrytych wcześniej depozytów.

– Pierwszy dzień upłynął w ekstazie widoków. Czasami jechaliśmy tuż przed brzegiem przepaści: po lewej otchłań, po prawej falująca pustynia Glen Canyon. Kiedy nocą dotarliśmy na kemping o wdzięcznej nazwie Airport, luksusem była betonowa toaleta i liofilizowany bigos LYO – zalany wrzątkiem prosto w torebce smakował jak danie z gwiazdką Michelin, bo naprawdę jest wybitny.

– Nazajutrz monotonię upału przerwało dramatyczne załamanie pogody. Czarne chmury skłębiły się nad Island in the Sky; wiatr był tak silny, że poderwał jeden z leżących rowerów i ledwo udało się go w ostatniej chwili złapać przed wpadnięciem do kanionu. W kwadrans temperatura spadła prawie o 30°C w dół z 45°C do 16°C, grad wielkości ziaren fasoli bębnił po kaskach w powietrzu latały kamienie, gałęzie i wszystko co tylko można było sobie wyobrazić na pustyni, a droga spłynęła brunatnym potokiem. Kiedy burza odpłynęła na północ, świat wyglądał jak po świeżej warstwie farby: intensywnie pomarańczowe gliny lśniły, zielenie krzewów nabrały głębi, a ponad wszystkim rozpięła się podwójna tęcza.

– Trzeciego dnia, przemierzając kolejne spektakularne odcinki trasy, zanotowaliśmy zaskakujący nadmiar wody – ironia na pustyni. Wieczorne słońce lało się pomiędzy kolumny piaskowca, a migawka aparatu grzała się bardziej niż kuchenka.

Finałowa wspinaczka to siedemset metrów przewyższenia rozbite na kilkanaście kilometrów. Jechaliśmy w ciszy, każdy we własnym rytmie, obserwowani przez cienie krążących nad nami wielkich ospreyów. Wytrwaliśmy. Po zmroku podjechaliśmy pod samotną tablicę Visitor Center, telefon złapał Wi-Fi – i cywilizacja odzyskała nas z pustyni.

lipiec: Arizona Trail – cztery dni po złej stronie terrarium

Porzucamy klimatyzowany minivan na obrzeżach Superior, miasteczka, które dawno zamieniło złoto miedzi na pastelową łuszczącą się farbę. Z bagażnika wysypują się stalowe ramy, sześć kół na trzycalowych oponach, worki liofilizatów i zestaw dron-kamera. Dwie godziny później z przemysłowego chaosu powstają trzy zwarte bikepackingowe zestawy – bilety wstępu do północnej części pustyni Sonora. Zanim wjedziemy w piach, urzędnik miejscowej informacji turystycznej rzuca przez ramię: „Ci, którzy chcą zobaczyć prawdziwą Arizonę, zwykle biorą strzelby, nie rowery.” W tej samej sekundzie przypominamy sobie wczorajsze opowieści o czarnych wdowach, grzechotnikach, skorpionach i „skaczących” kaktusach cholla. Idealny prolog.

Pierwszy nocleg wypada na opuszczonym kempingu pod Phoenix – beton, chaszcze i światła niczym ćmy zwiastujące czyjąś obecność. To John i Cindy, nomadzi uciekający przed „systemem” do Oregonu, gdzie planują sadzić medyczną marihuanę. Pod ich skrzydłami odbywamy ekspresowy kurs przetrwania: co żądli, co kąsa, co układa pajęczyny. Kiedy John widzi nasz ekwipunek rozłożony na metalowych ławkach, podnosi jedną brew: „Sprawdźcie, czy nie kładziecie śpiwora na wdowie.” Dwie minuty później znajduję trzy pajęczyny z kompletami nóg – przygoda oficjalnie wystartowała.

Kilkanaście godzin później Garmin wprowadza nas na wąską kreskę Arizona Trail – 1280 km serpentyny od granicy z Utah po Meksyk. Żegnają nas ostatnie asfaltowe dźwięki i zaczyna się koncert Sonory: syk powietrza z dętek, metaliczny zgrzyt żwiru, a w tle nieustanny pracowity szelest rzeczy, które chcą cię dźgnąć. Saguaro wielkości drzew rosną w równych odstępach – jak strażnicy, którym płaci się kolcami. Pierwsze zadrapania pojawiają się szybciej niż pierwsze zdjęcia. Do południa każdy z nas ma swój zielnik: kaktus opuncja piecze krótko, cholla zostaje na zawsze.

Wieczorem rozbijamy namioty u stóp masywu Picketpost. W świetle czołówek eskortujemy przez obóz tłustego ptasznika; na dobranoc układamy przy wejściu dwie sterty kamieni „na kojoty”. Długi wysiłek i suchy żar (średnia 35 °C) robią sito z naszej psychiki – Peter, najmłodszy i teoretycznie najtwardszy, kapituluje. Wraca do Superior, gdzie ma odebrać nas za dwa dni; pustynia nie pyta o referencje z wyścigów MTB.

Kolejny ranek nagradza nas widokiem rzeki Gila – szerokiej, mętnej, pachnącej ulgą. Wymyślamy wszystkie możliwe wymówki, by nie brodzić z rowerami po pas: kawa, filtrowanie wody, sesja zdjęciowa mew, których tu oczywiście nie ma. W końcu bierzemy sprzęt na ramiona i zanurzamy się w chłodną gęstwinę wody; to najprzyjemniejszy kilometr dnia. Po drugiej stronie czeka pustynna autostrada z piasku i fantomowy pickup, którego piaski już dawno wchłonęły – pomnik ludzkiej upartości.

Zmrok zastaje nas pod resztkami miedzianego miasteczka Cochran: rozstrzelane znaki, wielka pompa w krzakach, puste łuski połyskują w piasku jak koraliki. Kolejny grzechotnik znów zatrzymuje rower Łukasza – syczy, zwija się, ustala priorytety. Uczymy się, że jazda w +40 °C bez zasięgu i surowicy to gra w rosyjską ruletkę z sześcioma nabojami. Gdy noc zapada na dobre, ruszamy w stronę odległych świateł. Okazuje się, że to Florence State Prison – miasto-więzienie ogrodzone pasem zaoranej ziemi i wieżami wartowniczymi. Krawężnik pod reflektorami zastępuje nam salon; zespalamy się z betonem i próbujemy przestawić głowy z trybu „pustynia bez ludzi” na „ludzie za drutem”.

Arizona nauczyła nas jednej rzeczy: natura nigdy nie negocjuje, ale jeśli wyjdziesz z gry w jednym kawałku, wręcza cichy certyfikat przeżycia. My go właśnie odebraliśmy – spoceni, poobijani, absolutnie zachwyceni.

sierpień: 250 milionów lat pod kołami

Biały taras, po którym toczą się nasze koła, to White Rim Sandstone, skamieniała plaża sprzed 245–286 milionów lat, gdy nad dzisiejszym Canyonlands rozlewało się płytkie permskie morze. Wiatr i pływy formowały tutaj pas wydm i mierzei. Gdy ocean cofnął się na dobre, piasek zespolił się w odporną skalną skorupę. Przez miliony lat poniżej rzeki Colorado i Green wgryzały się coraz głębiej w skały, pozostawiając ten jasny klif od którego wzięła się nazwa The white rim trail.

Poniżej nas rozciąga się Monument Basin z piaskowcowymi iglicami o nazwach Standing Rock i Monuments. Ich ściany powstały z miękkiej, czerwonej formacji Organ Rock Shale. Wszystko, co słabsze, zabrała erozja, pozostawiając jedynie twarde rdzenie w postaci kamiennych kolumn.

Tego dnia od liczby zdjęć aparat rozgrzewa się szybciej niż kuchenka, a dwie 128 GB-towe karty wciągam nosem w niecałą godzinę. Nigdy wcześniej, zwłaszcza w Europie, nie miałem do czynienia z krajobrazem tak kosmicznie odmiennym. Mimo że spędzam tu już niemal dwa tygodnie, (przed White Rim jeździliśmy po pustyni, fotografując i przygotowując się do tej pętli) ten surowy pejzaż wciąż działa na mnie z taką samą intensywnością. Choć pozornie monotonny, wcale się nie nudzi; przeciwnie, wciąga coraz bardziej.

Kilka kilometrów dalej, w cieniu tego samego klifu, mijamy miejsce, o którego istnieniu nie mamy wtedy pojęcia. W szczelinach skał kryją się petroglify Ancestral Puebloans. Spirale i stylizowane postacie wyryto między szóstym a trzynastym wiekiem w ciemnej patynie piaskowca. Nie znaleźliśmy ich, bo park celowo nie stawia tablic, aby ograniczyć wandalizm. Minęliśmy więc tysiącletnią galerię, nie wiedząc, że od ścieżki dzieli ją zaledwie kilka minut marszu.

Przez cztery dni byliśmy zanurzeni w geologii oraz w historii ludzi, którzy próbowali ujarzmić tę pustynię. White Rim oszukuje zmysły. Jedziemy około 470 metrów poniżej krawędzi Island in the Sky (1 850 m n.p.m.), ale jednocześnie około 160 metrów powyżej poziomu rzeki Green (ok. 1 220 m n.p.m.). Patrząc w górę, widzimy klif przypominający górski grzbiet. Patrząc w dół, odnajdujemy alpejską dolinę. A tak naprawdę pedałujemy po dnie pradawnego oceanu zawieszonym wysoko nad współczesnym światem.

wrzesień: przygoda zaczyna się tam, gdzie kończy się codzienność

Adam Klimek: – Start w Szczawnicy. Na rowerach jedziemy wzdłuż Dunajca do Czerwonego Klasztoru, z packraftami spakowanymi jak na pełnoprawny wyjazd. Na miejscu rozkładamy sprzęt, liofilizowane jedzenie robi za szybki lunch, a potem rowery lądują na packraftach i płyniemy z nurtem z powrotem do Szczawnicy.

– To mój pierwszy raz na profesjonalnym packrafcie i dokładnie tak wyobrażałem sobie bycrafting. Sprzęt zadziałał bezbłędnie, logistyka siadła od razu, a rzeka oddała nam wszystko, po co tu przyjechaliśmy: nową perspektywę i czystą frajdę.

– Płynę z Marcinem. Poznaliśmy się przez zupełny przypadek, gdy po lekturze amerykańskiego bloga szukałem packraftów. Okazało się, że Marcin je projektuje i produkuje. Jest strażakiem i zawodowym nurkiem, w wodzie czuje się jak u siebie. Na bycraftingu jest pierwszy raz, ale jego kompetencje sprawiają, że ja mogę skupić się na rowerach, on przejmuje wodę. To układ idealny. Od tej chwili jedziemy i pływamy razem coraz częściej.

– Bycrafting w mojej definicji to najgęstsza przygoda. Bikepacking zwykle kończy się tam, gdzie zaczyna się woda. Tutaj woda jest początkiem ciągu dalszego. Dojeżdżasz nad rzekę, wyciągasz packraft, mocujesz rower i eksplorujesz świat z kierunku, którego wcześniej nie znałeś. Przepływasz odcinek, wychodzisz na brzeg, pakujesz wszystko na rower i jedziesz dalej. To pętla rower plus rzeka, która za każdym razem otwiera nowy kadr i nowe możliwości.

– Fotograficznie to był strzał w dziesiątkę. Pienińskie ściany rosną ponad lustrem wody, szlak rowerowy prowadzi tuż przy rzece, a packraft daje ujęcia, których z brzegu nie zrobisz. Dokładnie tak miało być. Ten bycraftingowy trip był testem, który zamienił się w gotowy przepis na kolejne wyjazdy.

– Głowa eksplodowała od pomysłów, a Dunajec pokazał, że tam gdzie zwykle był koniec, zaczyna się nowy początek!

październik: Dolomity – „Mam idealny drop… z dachu”

Pod schroniskiem Croda da Lago miała być szybka fotka. Rowery przy ławkach, kęs jedzenia i dalej. Wprowadziliśmy sprzęt na drewniany podest przed wejściem. Pusto, czysto, żadnego błota. Wyskoczył wkurzony gospodarz i z pianą zarządał usunięcia rowerów z podestu. Troche to było dziwne aleee…. jesteśmy u niego wiec luz, rowery poszły na bok. Wspominam o tej akcji tylko dla tego żeby dać tło do tego co było dalej…

Zamówiliśmy jedzenie. Słońce schodziło nisko, światło było idealne. Nagle Adam mówi, że ma idealny drop…. ale z dachu. Po akcji z podestem brzmiało to jak kiepski żart, ale zasada jest prosta: nie zapytasz, nie jedziesz. Podchodzę do gospodarza. Mam prośbę, mówię, jest ze mną pro MTB rider i właśnie wypatrzył świetny drop z Twojego dachu. Gospodarz nie czekał nawet do kropki: „Będzie wam potrzebna drabina, znajdziecie ją za schroniskiem”.

W minutę czyścimy lądowanie, ustawiam kadr, Adam wchodzi po drabinie i leci. Raz, drugi, trzeci. Zdjęcia siedzą z każdej strony, poziom endorfin podobny do wysokości dachu.

Po zmroku kierunek Forcella Ambrizzola. Rozkładamy biwak między skałami. Księżyc świeci jak reflektor, Marek przestawia lampkę rowerową i nagle sylwetka Adama odcina się jak żywy slajd na ścianie góry za nami. Robię serię kadrów, powtarzamy ujęcie z rowerem. Zero efektów, sama fizyka, lampka i księżyc. Wymarzony kadr!

Rano zjazd doliną. Po drodze powstaje kadr październikowy.

Wyjazd był krótki, plan ograniczał się do przejazdu, a wyszliśmy z dachem w roli dropa, księżycowym projektorem i odpowiedzią na pytanie, czy enduro zniesie self-supported.
Kolejny raz sprawdza się maksyma najlepszy plan to „no plan” oraz odpowiedni ludzie i otwarta głowa.

listopad: powrót na Ukrainę

Adam Klimek:
– Listopadowe zdjęcie przenosi nas z powrotem na Ukrainę, nad Dniestr, w okolice dawnego miasteczka Czerwonogród (ukr. Червоногород, Chervonohorod) w obwodzie tarnopolskim. Dziś to już tylko kilka gospodarstw i ruiny zamku stojące na wzgórzu nad doliną rzeki Dżuryn. W dole, pośród czerwonej ziemi i wapiennych skał, rozlewa się Dżurynski Wodospad, największy naturalny wodospad Ukrainy, o wysokości 16 metrów i szerokości prawie 20.

Nazwa Czerwonogród pochodzi od słowa červonyj , „czerwony”, i nawiązuje do koloru miejscowej ziemi, bogatej w związki żelaza. To właśnie ten rdzawy odcień, szczególnie intensywny po deszczu, nadał całej okolicy charakterystyczny wygląd i nazwę: „Czerwone Miasto”.

Zdjęcie powstało po drugim noclegu, który spędziliśmy w namiocie przy –11 °C, tuż pod ruinami zamku w Czerwonogrodzie. Poranek był mroźny i cichy, z parą unoszącą się nad rzeką. Mimo zimna czuliśmy spokój, tę rzadką satysfakcję bycia dokładnie tam, gdzie trzeba.

Zbliżamy się powoli do końca roku i w grudniu domkniemy kolejną historię klamrą, ale teraz wracamy jeszcze raz na wschód, do surowej zimy, czerwonej ziemi i ciepła ludzkiej gościnności.

kolejne historie 🚲

Nowe historie będą pojawiać się na tej podstronie na początku każdego miesiąca. Skanuj kody QR i regularnie odwiedzaj naszą stronę, aby śledzić najnowsze wpisy oraz odkrywać kolejne interesujące treści z rowerowych wypraw.

Tymczasem, sprawdź:
→ historię zdjęcia z okładki kalendarza
→ styczniową historię wyprawy w Góry Stołowe
→ lutowy BikeRafting w Ukranie
→ marcowy tydzień w Bieszczadach
→ kwiecień w Alpach
→ pętla w Dolomitach
→ The White Rim Trail w USA
→ Arizona Trail
→ Arizona Trail
→ bikerafting w Szczawnicy
→ Dolomity po raz drugi